Do broni konwencjonalnej kwalifikujemy białą oraz palną. To przeważnie używane narzędzia walki, także we współczesnych armiach. Do broni białej zaliczamy wszelkiego rodzaju przedmioty, które nie wymagają załadowania pocisków. Za przykład może posłużyć tradycyjny miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. Z reguły wymaga bliskiego kontaktu z konkurentem. Ten typ broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, która oblega szafa metalowa lub sejfy gabinetowe. Szermierka stanowi już poniekąd dyscyplinę sportową, niż istotną metodę ataku i walki. Rozkład broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, archaiczne maczugi. Zaliczamy je do narzędzi obuchowych. W średniowieczu z rozkoszą korzystano z broni siecznej, czyli mieczy oraz szabli. Złączeniem wymienionych grup jest topór, wykazujący cechy pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich łączna klasyfikacja do broni kłutej, dla jakiej miejsce znajdzie się w sejfy ogniotrwałe. Atrakcyjnym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym następstwem rozcinania, jest halabarda lub pałasz. Stanowią połączenie jednego bądź też kilku ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.Szafa metalowa
Do broni konwencjonalnej kwalifikujemy białą oraz palną. To przeważnie używane narzędzia walki, także we współczesnych armiach. Do broni białej zaliczamy wszelkiego rodzaju przedmioty, które nie wymagają załadowania pocisków. Za przykład może posłużyć tradycyjny miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. Z reguły wymaga bliskiego kontaktu z konkurentem. Ten typ broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, która oblega szafa metalowa lub sejfy gabinetowe. Szermierka stanowi już poniekąd dyscyplinę sportową, niż istotną metodę ataku i walki. Rozkład broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, archaiczne maczugi. Zaliczamy je do narzędzi obuchowych. W średniowieczu z rozkoszą korzystano z broni siecznej, czyli mieczy oraz szabli. Złączeniem wymienionych grup jest topór, wykazujący cechy pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich łączna klasyfikacja do broni kłutej, dla jakiej miejsce znajdzie się w sejfy ogniotrwałe. Atrakcyjnym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym następstwem rozcinania, jest halabarda lub pałasz. Stanowią połączenie jednego bądź też kilku ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.